Voor ik woonde in het Phazezhuys:
Wonende bij moeder, enig kind, te Harlingen. Als kind al veel meegemaakt, moeder is alcoholist, en heb geen opvoeding gehad. Vroege herinnering was dat ik tegen een kast geslagen was door nieuwe vriend van m’n moeder, die bleek bezeten te zijn, hoorde later dat hij ons wou vermoorden, maar voorganger kwam langs, God heeft ons gespaard. Maar m’n moeder verzorgde me niet zoals het hoorde, ben ook erg verwend als enig kind. Mijn echte vader overleed aan kanker toen ik 1 jaar was, dus heb hem nooit gekend. Mijn moeder en ik kwamen heel vaak bij m’n 2 ooms die destijds in Harlingen woonden.
Zo lang ik mij kan herinneren, was de ene oom ook vaak dronken en vaak weg, dus ik zag hem haast niet, mijn andere oom wel. Ik weet niet meer precies op welk leeftijd het was, maar ik denk rond mijn 4e of 5e levensjaar tot mijn 15e of 16e dat ik door mijn oom seksueel misbruikt ben. Alles was dus stiekem, kreeg boekjes, en kwam regelmatig langs, terwijl m’n moeder dronken beneden zat. We werden betrapt, maar ging gewoon door daarna. Ik heb op mijn vroege leeftijd mijn oom en moeder samen gezien, gemeenschap met elkaar hebben, toen ze dronken waren. Door dit alles ben ik erg beschadigd geraakt, Ik schaamde veel voor mezelf, om wie ik was en wat er is gebeurd. Ik durfde het aan niemand te vertellen.
Ik mocht haast niet met vriendjes spelen, want ik moest altijd mijn moeder helpen met boodschappen of wat dan ook. Dus ik verzette in m’n tienerjaren tegen mijn moeder, probeerde drank weg te gooien, maar baatte niks, m’n moeder wou niet veranderen voor mij en bleef in het verleden hangen. Ik moest het iedere keer aanhoren over haar moeder en man. Hoe ouder ik werd, hoe graag ik een vader wou, eerst kon ik me niet bedenken een vader te hebben. Ik zag God alleen als mijn vader. Maar ik had dus nooit een vader gekend, hoe kon ik God dan eigenlijk zien als een Vader? Ik vertrouwde niemand, want ik had veel teleurstellingen ondervonden in mijn leven.
Ik kon moeilijk leren, ging al naar GGZ om over m’n verleden te praten, waaronder over m’n moeder die altijd dronk. Ik werd ook veel geholpen door fam. Wagenaar, en heb zelfs een half jaartje gewoond bij ze, toen ging het ook beter met mij, omdat mijn moeder naar een afkick kliniek zat, maar ze had het niet afgemaakt. Later bleek ook dat ik uit huis moest en ander onderdak moest zoeken. Ik was via Youth for Christ Harlingen bevriend met iemand die al tijdje Phazezhuys woonde. Hij nodigde me een keertje uit om langs te komen.
Ik was volgens andere mensen gothic, had lang haar en altijd zwarte kleding. Ik zag mezelf eerder alternatief. Ik was wel erg “verlegen”, durfde bijna niet te praten, altijd in mezelf, heel negatief ingesteld. Stond altijd achter m’n vriend (maat) die al in Phazezhuys zat, en ik was altijd de “onschuld zelve”, ik wist het niet of niets gedaan, maar van binnen altijd wel negatief geweest, dat ik niks kon. Vond mezelf lelijk etc. Terwijl ik altijd wel heb geloofd in God en de bijbel, maar ik dacht altijd het is niet voor mij want ben ook vaak fout geweest. Ik had veel teleurstellingen in relaties met vrienden en vriendinnen. Heb ook wel drugs gehad (enkel wiet) maar dat vond ik niks, ik rook wel, en drink ook, maar niet altijd, ging wel met vrienden naar de kroeg, en kwam altijd wel beschonken uit.
Naar het Phazezhuys:
Ik verhuisde naar Phazezhuys toen ik 20 jaar was, omdat je kon leren voor zelfstandig wonen, en ze zijn christen, dat vond ik fijn eraan en besloot zelf om te gaan wonen in het Phazezhuys. Ik ging nog naar school, friese poort sneek, maar het ging niet goed op school. Ze wouden me zelfs naar empatec, sociale werkplaats, sturen. Leraren hadden geen vertrouwen meer erin. Ik werd klaargestoomd voor Empatec. Maar mijn (pleeg)ouders hadden er andere meningen over en zeiden dat ik dit wel kon, dus gingen we door, en geleidelijk ging het steeds beter, het ging zo goed dat ik nu niveau 3 elektrotechniek heb af kunnen ronden, terwijl school het af raadde toen ik net niveau 2 had afgerond. Toen ging het al beter, voordat ik met niveau 3 bezig ging. Daarnaast heb ik op school een IQ-test gedaan, tot onze verbazing bleek dat ik bovengemiddelde IQ had van ongeveer 110. Vroeger dacht ik dat ik dom was, niks kon, een nietsnut. Soms nog, heb ik domme acties, maar Jack en Hedy, mijn ouders, worden niet boos zoals meeste ouders dat doen, wat eigenlijk fout is, ze laten wel merken dat ze het niet leuk vinden, maar wanneer het besproken is, is het klaar, ze rekenen het niet meer aan zoals meeste mensen wel doen, het iedere keer aanhalen wat er gebeurt is, dat doen Jack en Hedy niet.
Ik werd langzaamaan socialer, maar groeide niet snel genoeg, vanwege mijn verleden. Dus raadde m’n (pleeg) ouders aan om naar In De Bres in Drachten te gaan om over mijn verleden te praten, daar heb ik ook een test ondergaan voor eventuele stoornissen, daar kwam uit dat ik PDD-NOS had, en daarvoor wist ik dat niet. daarvoor had ik nog GGZ gehad, en assertiviteitstraining gehad, heeft wel beetje geholpen, maar had nog geen balans erin, reageerde nog te heftig, als een soort verdediging, maar kwam wel meer voor mezelf op, ook dankzij mijn (pleegouders), voor die tijd zei ik gewoon niks. Ik heb veel gesprekken gehad, ik noem ze ook pap en mam, omdat ik dat ook echt zie, ik zie Jack en Hedy als mijn echte ouders, die ik nooit eerder heb gehad, het vertrouwen groeit, daarvoor had ik geen vertrouwen in mensen, sociaal groeit, ik praat veel meer. En kwam achter dat ik grappig was, maar had (soms nog niet) nog geen rem, nu is het veel beter geworden.
Vorig jaar ongeveer, mocht ik mee naar Hong Kong, China, met oude (Amerikaans en Brits) vrienden van m’n (pleeg)ouders, om een week bijbels te smokkelen, dat was een spannend maar ook leuke ervaring, zo kon ik ten eerste m’n Engels verbeteren, maar het mooiste van de week was dat God duidelijk zichtbaar is in mijn leven, dat Hij mij beschermt, en dat heb ik wel ervaren, het bleef wel spannend want ik ben ook mens, maar ik mocht op God gaan vertrouwen, en er is niet zoveel nare dingen gebeurd die week, ik ben wel 2 keer gepakt, dat was wel jammer maar heb maar 1 keer bijbels moet inleveren (je mocht het later op de dag voor kleine vergoeding terug vragen). 1 keer was ik betrapt door iemand van de douane maar ik deed alsof ik hem moeilijk kon verstaan enzovoort. Hij vroeg of ik bijbels had (met een glimlach, maar ik deed nog steeds of ik hem moeilijk kon verstaan, hij wou kijken, keek even erin lachte en zei dat het te veel bijbels waren. Het leukst hiervan dat hij zei dat ik volgende keer minder moet meenemen, en mocht zo doorlopen. Na deze bijzondere week gingen we voor 3 weken vakantie nog, naar de Filipijnen, wat ook een heel mooie ervaring was, het was een schitterend land, en hele mooie mensen (vind ik). 80% is katholiek, maar k heb ongelofelijk veel armoede daar nog gezien, dat heeft me wel aangegrepen.
Ik doe thuis in Phazezhuys veel minder voor mezelf dan voor ik in Phazezhuys woonde, toen dacht ik veel meer aan mezelf. Ik doe elke zondag, de muziek, ik speel gitaar, maak muziek en probeer steeds meer te vertrouwen op de Heilige Geest, zodat ik God in Geest ook kan eren en niet mezelf, met spelen, daarvoor deed ik dat wel, speel liever dan voor God, maar dat heb ik mogen leren, dat ik niet aan mezelf moet denken, want het gaat om God.
Ik heb mijn (pleeg)ouders verteld over mijn ervaringen met mijn oom over seksuele misbruik, incest van mijn moeder en oom. Ze begrepen mij, ook dat ik eigenlijk niet meer met mijn moeder contact wou. Ik zie haar niet meer als mijn echte moeder. Hedy (en Jack) daarentegen zie ik meer als mijn echte ouders, die mij respecteren om wie ik ben, en dat ik alles mee kan delen, zelfs mijn diepste geheimen. Daarna wou ik nog naar mijn moeder voor vergeving maar daar kon ik eigenlijk niet normaal praten, ze ontkende wat er was gebeurd. Ik heb haar wel vergeven, maar liefst geen contact meer. Als ik God niet had, kon ik ze echt niet vergeven, en was ik nog steeds verbitterd. Ik heb het achter kunnen laten dankzij de hulp van Jack en Hedy, daar ben ik erg dankbaar voor.
Ik ben vorig jaar naar mijn oom voor het laatst geweest, hij lag op sterven, en ik vroeg om vergeving. Hij had zijn spijt betuigt, en werd daarna vredig, bij mij was het precies hetzelfde, het was goed om er over te praten.
De basis bij Phazezhuys is onvoorwaardelijke liefde, en dat heb ik zeker gemerkt, de bijbel als basis, vind ik alleen maar beter, maar leer ook veel met andere omgaan, wie ik werkelijk ben, hoe ik zou moeten reageren. Die dingen heb ik thuis in Harlingen nooit geleerd, ik dacht dat ik goed bezig was, maar dat was niet het geval, alles was in Harlingen oppervlakkig.
Ik ben enorm veranderd de afgelopen 6 jaar, het ging geleidelijk. Ik heb veel geleerd, zoals met andere mensen omgaan, beleefdheidsnormen, sociaal omgaan met andere mensen, mensen weer leren vertrouwen, mezelf verzorgen, en het beste is dat ik dit allemaal leer met normen en waarden uit de bijbel, dat is het allerbelangrijkst voor mij. En dat gebeurd in het Phazezhuys, ik denk zelfs als ik niet in Phazezhuys was beland, dat ik in de goot was beland, geen toekomst, niks. Maar ik denk dat God mij hier in het Phazezhuys heeft geplaatst met een reden. Ik leer hier te zijn wie ik mag zijn, en ik leer hier te worden zoals God het heeft bedoeld, een man naar God’s hart. Ze leren mij verantwoordelijk te zijn in alles wat ik doe, en wat ik doe, het voor de Heer doe. De ander uitnemender achten dan mezelf. Ik ken hier ook pieken en dalen, maar waar is dat niet? Ik mag nog veel leren, maar ik geloof dat in het Phazezhuys de enige manier is om dit te leren, en ik weet zeker dat ik er goed van wordt om te blijven, tot ik er klaar voor ben om verder te gaan
Geef een reactie